«Εκλογικός κύκλος και η απαξίωση της νέας γενιάς»

 

Αυτή τη περίοδο αρκετοί δημοσιογράφοι και πολιτικάντηδες χαρακτηρίζουν τις εκλογές ως «πανηγύρι της Δημοκρατίας», συνεχίζοντας την αντιαισθητική μεταπολιτευτική θεώρηση της πολιτικής. Όσον αφορά το χαρακτηρισμό πανηγύρι θα συμφωνούσαμε απόλυτα, όσον όμως αφορά τον όρο Δημοκρατία, είναι αλήθεια πως αυτό που λαμβάνει χώρα αυτή τη περίοδο απέχει μακράν από οτιδήποτε δημοκρατικό. Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε αρκετές αναφορές για τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται οι εκλογές στη χώρα, τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων από το υστέρημα των φορολογουμένων, τη διαφθορά, την απαξίωση που δέχονται νέες κινήσεις ή άνθρωποι που εκφράζουν μια διαφορετική προσέγγιση της ελληνικής πραγματικότητας. Όμως η σχέση της νέας γενιάς με τις εκλογές (ή τον εκλογικό κύκλο) προσφέρεται για πιο σοβαρά συμπεράσματα για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.

Μετά από πέντε σχεδόν χρόνια κρίσης, εθνικής κατάθλιψης, ανεργίας, ανέχειας και αδιεξόδων, οι Έλληνες πολίτες καλούνται να ψηφίσουν και να επιλέξουν τους αντιπροσώπους τους στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και στη τοπική αυτοδιοίκηση. Όσον αφορά τις Ευρωεκλογές δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τις εθνικές εκλογές. Τα κομματικά επιτελεία εξαπολύουν παρωτιδικές ατζέντες (το πολύ δέκα θέσεων) και τα κομματικά στελέχη κατακλύζουν τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια επιχειρήματα. Από την άλλη πλευρά στο επίπεδο της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης υπάρχουν ορισμένες ιδιαιτερότητες. Η κρίση και η αποτυχία του πολιτικού προσωπικού της χώρας εξάλειψε σε μεγάλο βαθμό τις «χρισματικές» υποψηφιότητες, φέρνοντας στο προσκήνιο όλο και περισσότερες «ανεξάρτητες» πρωτοβουλίες, ακομμάτιστες, με νέες ιδέες κλπ. Στη πραγματικότητα όμως είναι ότι πιο παλιό διαθέτει η ελληνική κοινωνία.

Απέναντι σε όλη αυτή τη «πολιτική» αποσύνθεση του προηγούμενου συστήματος στέκονται οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι της χώρας με το ρόλο του παρατηρητή. Απόφοιτοι ιδιωτικών ή δημόσιων σχολείων, απόφοιτοι ιδιωτικών ή δημόσιων πανεπιστημίων, ελεύθεροι επαγγελματίες, άνεργοι, θεωρούν σε έναν μεγάλο βαθμό πως ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι εκλογές δεν έχουν καμία σχέση με την αισθητική τους, με τα προβλήματα τους και πάνω απ’ όλα με τα όνειρα τους και τις επιδιώξεις τους. Αποκλεισμένοι σε μεγάλο βαθμό από οποιαδήποτε επαγγελματική, κοινωνική ή πολιτική δημιουργία βρίσκονται εγκλωβισμένοι στον χώρο των social media, όπου οι εκλογές έχουν γίνει αντικείμενο απαξίωσης ή και χλευασμού.

Η αλήθεια είναι ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν  δίκιο να αισθάνονται όλο αυτό τον εκλογικό κύκλο ως τον πλέον αντιαισθητικό, μιας και για ακόμα μια φορά η μικροπολιτική δίνει και παίρνει και παραπέμπει σε προηγούμενες δεκαετίες. Είναι επίσης αλήθεια ότι τα προβλήματα τα οποία βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο δεν πρόκειται να λυθούν μέσα από αυτόν τον εκλογικό κύκλο. Δεν υπάρχουν διλήμματα, γιατί δεν υπάρχουν προγράμματα. Δεν υπάρχει ελπίδα, γιατί δεν υπάρχει σχέδιο. Η αλλαγή δεν έρχεται από τη κάλπη. Η αλλαγή έρχεται από τον κάθε έναν ξεχωριστά. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι οι οποίοι γαλουχήθηκαν μέσα από τους «γεωγραφικούς» διαχωρισμούς της Μεταπολίτευσης, μέσα από τις εισαγόμενες πολιτικές ιδεολογίες και μέσα από τον αυτοπροσδιορισμό της «ταμπελοποίησης», δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν τι σημαίνει να υπάρχει κενό στα όνειρα σου και να παγιδεύεσαι σε δεκάδες «αν». Οπότε η απαξίωση ίσως να είναι το λιγότερο που σας αξίζει.

 

Ο Νίκος Νικήτογλου είναι Διεθνολόγος, απόφοιτος του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου και του μεταπτυχιακού προγράμματος Διεθνών Σχέσεων του Brunel University of London.

 

* Το σκίτσο είναι μια από τις εξαιρετικές δημιουργίες του ιστότοπου  http://www.skitso.biz/

Η διάλυση του εθνικού κράτους με την επωνυμία "Ελληνική Δημοκρατία"

Το Ελληνικό κράτος, που αναδύθηκε στο ιστορικό προσκήνιο μετά την αποτυχία της εθνικοαπελευθερωτικής εξέγερσης του 1821 , ήταν ένα δημιούργημα της ευρωπαϊκής διπλωματίας , πλήρως εξαρτημένο και ελεγχόμενο από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, την Αγγλία , την Γαλλία και την Ρωσία.   Η Αγγλική πολιτική , στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με την Ρωσία, αφού συνήψε με τους «ηγέτες» των εξεγερμένων ελλήνων τα περιβόητα «Δάνεια της Αγγλίας» και υποδούλωσε οικονομικά στην γέννησή του το υπό δημιουργία «κρατικό μόρφωμα», το μετέτρεψε σε εργαλείο διάλυσης και διανομής της Οθωμανικής  Αυτοκρατορίας.

Το μοντέλο  δημιουργίας του «εθνικού κράτους της Ελλάδας» εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα εφαρμοστεί στην συνέχεια στην υπό διάλυση Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα κέντρα χάραξης πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων και έτσι θα προκύψουν όλα τα γνωστά μέχρι σήμερα κρατικά μορφώματα που αντικατέστησαν την καταρρέουσα αυτοκρατορία .

Το «νεοελληνικό κράτος» θα αποτελεί από την δημιουργία του μέχρι και τις μέρες μας , ένα κράτος με ποσοστά συνιδιοκτησίας επ’ αυτού των κυρίαρχων στην νοτιοανατολική μεσόγειο μεγάλων δυνάμεων, και ένα εργαλείο στρατηγικής σημασίας για την διείσδυση και τον έλεγχο της γεωπολιτικά σημαντικότατης περιοχής της μέσης Ανατολής.

 Η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η δημιουργία των Εθνικών κρατών που την υποκατέστησαν είχε σαν αποτέλεσμα,  αφενός μεν την δημιουργία εξαρτημένων και υπανάπτυκτων «εθνικών κρατών» στην Βαλκανική και στην Μεσόγειο με ποσοστά συνιδιοκτησίας επ’ αυτών των Μεγάλων Δυνάμεων , αφετέρου δε την υφαρπαγή εκ μέρους των κυρίαρχων ευρωπαϊκών δυνάμεων του πλούτου και των πρώτων υλών ολόκληρης της περιοχής αυτής, ώστε να χρηματοδοτηθεί η Βιομηχανική Ανάπτυξη των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η κλοπή των «πολιτιστικών αγαθών» που συντελέστηκε κατά την περίοδο αυτή από το πολιτισμικά προηγμένο χώρο της Μεσογείου και η μεταφορά τους στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Μουσεία Λονδίνου , Παρισιού κλπ) αποτελεί   την εμφανή εκδήλωση της επιδρομής των «Πολιτισμένων Ευρωπαίων» στον πλούτο των «Απολίτιστων Ανατολιτών». Η αφανής διαδικασία υφαρπαγής του τεράστιου πλούτου της περιοχής που συσσωρεύτηκε στα χρόνια κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν αναφέρεται πουθενά στα επίσημα βιβλία Ιστορίας των Πολιτισμένων Ευρωπαίων, ούτε ότι το κεφάλαιο αυτό χρηματοδότησε το περίφημο θαύμα της Βιομηχανικής Επανάστασης.

Η εξάρτηση αυτή και η επακόλουθη πολιτική υποδούλωση του «νεοελληνικού κρατικού μορφώματος» αποτελεί την κύρια αιτία για τις πέντε προηγούμενες αλλά και την σύγχρονη χρεοκοπία .

Οι όποιοι αυτόχθονες και λαογέννητοι πολιτικοί ηγέτες εμφανίστηκαν στο συγκεκριμένο «πολιτικό οικόπεδο» και απείλησαν την επικυριαρχία των αφανών ιδιοκτητών του, εξαφανίστηκαν και εξοντώθηκαν πολιτικά , και όπου αυτό δεν κατορθώθηκε και βιολογικά.  Καποδίστριας, Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Λαμπράκης, Παναγούλης.  Την χώρα αυτή την κυβέρνησαν από την σύστασή της μόνο όσοι ενέκριναν τα αφεντικά της.

Κανένα επίσημο ιστορικό βιβλίο του Ελληνικού Κράτους Κράτους δεν αναφέρει τους πραγματικούς λόγους που αμέσως μετά την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους υπήρξαν το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσσικό Κόμμα, αλλά δεν υπήρξε «Ελληνικό κόμμα».

Κανένα επίσημο ιστορικό βιβλίο του Ελληνικού Κράτους δεν αναφέρει τους πραγματικούς λόγους της Μικρασιατικής καταστροφής , και για ποιο λόγο τα Ελληνικά στρατεύματα βρέθηκαν στον Σαγγάριο ποταμό, ούτε ποιες δυνάμεις κέρδισαν εξ αιτίας αυτής της εκστρατείας τα πετρέλαια της Μοσούλης.

Κανένα επίσημο  δεν αναφέρει τους πραγματικούς λόγους του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου,  που ήταν η έλλειψη σοβαρής ηγεσίας, τόσο στα αστικά κόμματα, όσο και στο ΚΚΕ, αφού όλοι τους οδήγησαν έναν λαό στην αλληλοσφαγή χωρίς λόγο, όταν ήδη από την συνδιάσκεψη της Γιάλτας και την μοιρασιά του κόσμου, η Ελλάδα είχε δοθεί στην Αγγλία και ο Στάλιν είχε πάρει για αντάλλαγμα την Πολωνία. Αυτήν την συμφωνία ήρθε να εφαρμόσει στην «χώρα» ο Σκόμπι.

Κανένα επίσημο  ιστορικό βιβλίο του Ελληνικού Κράτους δεν αναφέρει τους πραγματικούς λόγους της εγκαθίδρυσης στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967 , λίγες ημέρες πριν την έναρξη του Αραβοϊσραηλινού πολέμου των 7 ημερών.

Κανένα επίσημο ιστορικό βιβλίο του Ελληνικού Κράτους δεν αναφέρει τους πραγματικούς λόγους της Κυπριακής τραγωδίας το 1974, όταν το ΝΑΤΟ καθησύχαζε το Γενικό  Επιτελείο στην Ελλάδα και τον Ιωαννίδη, εμφανίζοντας την απόβαση των Τούρκων σαν Νατοϊκή «Άσκηση».

Καλό λοιπόν θα ήταν στην σημερινή συγκυρία, να αρθούμε πάνω από την οικονομική χρεωκοπία, που είναι το αποτέλεσμα, και να εντοπίσουμε τις αιτίες της κακοδαιμονίας της χώρας .

Η χώρα υπήρξε μετά την δολοφονία του Καποδίστρια ένα εξαρτημένο –δορυφορικό κρατικό μόρφωμα, με ποσοστό επικυριαρχίας των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων και την γείτονος Τουρκίας,  στήθηκε με θεσμούς που εισήχθησαν βιαίως και εφαρμόστηκαν παρα-φύσιν, η ιστορία της γράφτηκε από τους νικητές – ξένους και ντόπιους υπηρέτες τους, και η παιδεία της υπονομεύτηκε με κάθε τρόπο . 

Η έξι (6) χρεωκοπίες του νεοελληνικού κρατικού μορφώματος προδίδουν την ανυπαρξία αυτόνομης και ελεύθερης χάραξης πολιτικής, τον αποκλεισμό και την δίωξη της αυτόχθονης πολιτικής και πνευματικής δημιουργίας και τον θανάσιμο εναγκαλισμό των ξένων δυνάμεων και των ντόπιων ολιγαρχών στον πυρήνα της διοίκησής του.

Η χρεωκοπία , είναι μια καταστροφή, αλλά και μια μοναδική ευκαιρία, ο ελληνικός λαός , μέσα από τον πόνο και την καταστροφή, να αναζητήσει τις αιτίες της κακοδαιμονίας του, να απορρίψει τα ξενόφερτα μοντέλα ζωής και σκέψης, να ανακαλύψει την καταγωγή του, την πνευματική του κληρονομιά , την μοναδικότητά του μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι και την ιστορική του αποστολή.

Η σημερινή χρεωκοπία όμως, σε μια περίοδο παγκόσμιας κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, σε μια περίοδο αναβίωσης του ψυχρού πολέμου και σε μια χρονική συγκυρία ενεργειακού ανταγωνισμού και συγκρούσεων στην περιοχή μας, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει , όπως στην Ουκρανία, σε μια διάλυση και αποσύνθεση του ελληνικού κρατικού μορφώματος, στον βαθμό που αυτό θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επικυρίαρχων και των ενεργειακών οδών και διελεύσεων της περιοχής.

Οι καιροί ου μενετοί…!!

 

Ο Πολυχρόνης Καρσαμπάς είναι Δικηγόρος.

 

 

Ευρωπαϊκή Προεδρία; Ό,τι πρέπει.!

Πριν μια δεκαετία κι ενώ η χώρα φορούσε τα γιορτινά της για να υποδεχθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες το εγχώριο πολιτικό προσωπικό βίωνε την αναβάθμισή του από μπροστάρηδες της ΄΄Ψωροκώσταινας΄΄ σε ΄΄Ευρωπαίους΄. Η αυτοπεποίθηση των πολιτών έπιανε ταβάνι εν μέσω υποσχέσεων για μια νέα Γη της Επαγγελίας, ο μέσος Έλληνας ένιωθε κομμάτι πιο μοντέρνος, ήταν σχεδόν φυσικό να βρισκόμαστε στο επίκεντρο.

Επιστρέφοντας στο σήμερα θα έλεγε κανείς πως αποτελεί παράδοξο στην συγκεκριμένη συγκυρία η πολιτική ηγεσία της Ελλάδα να βρίσκεται στο ΄΄τιμόνι΄΄ της Ευρώπης. Όσοι μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο θα κληθούν να αναλάβουν την ηγεσία υπερεθνικών θεσμών, με συμβολική σημασία έστω. Γιατί κανείς δεν τρέφει ψευδαισθήσεις πως μια χώρα του μεγέθους της  Ελλάδας ή της Πορτογαλίας θα μπορούσε να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στην πορεία που έχουν πάρει η Ε.Ε. κι η Ευρωζώνη. Ωστόσο η ανάληψη της προεδρίας από την ελληνική κυβέρνηση αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη αν την συσχετίσουμε με την πορεία της ένωσης γενικότερα. Λαμπρή ευκαιρία λοιπόν για την ιθαγενή πολιτικοοικονομική elite ώστε να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις της στα υπόλοιπα κράτη-μέλη.

Ποιά θα προεδρεύει καλύτερα στην Ε.Ε. των τραπεζών αν όχι μια κυβέρνηση που έδωσε σεμινάρια αναδιανομής πλούτου απ’τους πολλούς στους λίγους, εκποιώντας δημόσια περιουσία <<έναντι πινακίου φακής>>, κρατώντας ζωντανούς με δώρα τους εθνικούς εργολάβους, χαρίζοντας αναδρομικά πρόστιμα εκατομμυρίων σε πετρελαϊκούς ομίλους, χρηματοδοτώντας αφειδώς τις χρεοκοπημένες τράπεζες, μετατρέποντας μια ολόκληρη χώρα σε ειδική οικονομική ζώνη προς τέρψη λόμπι όπως το Lisbon Council ή το Bisuness Europe που θεωρούν την Ελλάδα ως παράδειγμα <<γρήγορης μεταρρύθμισης>>;

Ποιός καταλληλότερος να ηγηθεί της Ε.Ε. της Λαμπεντούζα, δηλαδή ενός μηχανισμού που από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 οδήγησε σε πνιγμό περίπου 20.000 μετανάστες, από μια χώρα που δημιουργεί φυλακές όπου ζουν παράτυπα χιλιάδες άνθρωποι κάτω από άθλιες συνθήκες όταν δεν εργάζονται υπό καθεστώς δουλείας, στην οποία τα περιστατικά κακομεταχείρισης από αστυνομικούς κι οι ξυλοδαρμοί αλλοδαπών από φασιστικά τάγματα εφόδου αποτελούν συχνό φαινόμενο, ενώ μέλος του υπουργικού συμβουλίου (Α.Γεωργιάδης) κι ο αρχηγός της αστυνομίας ζητούν να τους κάνουμε τον <<βίο αβίωτο>>;

Ποιός θα προλειάνει το έδαφος για την δυναμική επανεμφάνιση-σε ευρωπαϊκό επίπεδο- μιας ΄΄κοστουμαρισμένης΄΄ Ακροδεξιάς, παρά ένας πρωθυπουργός που επανέφερε την πολιτική αντιπαράθεση του τόπου στην δεκαετία του ’50,τοποθετώντας σε καίρια διοικητικά και κομματικά πόστα πρώην και νυν χουντοβασιλικούς οι οποίοι κατά διαστήματα τον προτρέπουν σε συνεργασία με τους ναζιστές της Χ.Α.;

Δεν έχουμε επομένως τίποτα να ζηλέψουμε από τους ΄΄εταίρους΄΄ μας σε ό,τι αφορά την λειτουργία του κράτους ή του παρακράτους. Τουναντίον έχουμε να προσφέρουμε απλόχερα την πείρα μας στην νέα μεταδημοκρατική πολιτική τάξη που οικοδομείται γύρω από το ενιαίο νόμισμα. Ούτε είμαστε πρωτάρηδες σε Μεγαλοιδεατισμούς, εξωτερικής ή εσωτερικής προέλευσης. Εξάλλου, στα χειροτερά μας, εξακολουθούμε να είμαστε οι καλύτεροι.

 

 

 

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι απόφοιτος του τμήματος Π.Δ.Ε. του Τ.Ε.Ι. Πειραιά.

 

 

Είσαι φοιτητής;Γίνε βουλευτής σε ένα πρωτότυπο Κοινοβούλιο!

Το Μάρτιο θα διοργανωθεί για 18^η χρονιά ένας θεσμός που έδωσε σε περίπου 1700 φοιτητές από όλη την Ελλάδα ως σήμερα την ευκαιρία να εργαστούν συλλογικά πάνω σε ενδιαφέροντα ζητήματα, να παρουσιάσουν τα πορίσματα τους και κάποιοι από αυτούς να επιβραβευτούν με την πρωτιά. Ο θεσμός αυτός είναι το Πανελλήνιο Κοινοβούλιο Νέων και διοργανώνεται από τη Student Association for International Affairs, γνωστή ως SAFIA.

 

Τί είναι η SAFIA;

Η S.A.F.I.A. είναι μία φοιτητική, μη κυβερνητική και μη κομματική οργάνωση με έδρα την Αθήνα και εμβέλεια σε όλη την Ελλάδα. Ιδρύθηκε από φοιτητές και ακόμα και σήμερα, 19 χρόνια μετά την ίδρυση της, παραμένει ένας χώρο συνάντησης φοιτητών με σκοπό να συζητήσουν για ζητήματα ευρωπαϊκού και διεθνούς ενδιαφέροντος, να ανταλλάξουν απόψεις και να συμμετάσχουν σε δράσεις που αφορούν τα εν λόγω αντικείμενα. Μοναδικό προαπαιτούμενο για να γίνει κάποιος μέλος αυτής της μεγάλης ομάδας είναι να έχει τη φοιτητική ιδιότητα καθώς και θέληση ή περιέργεια να συναναστραφεί με κόσμο δραστήριο που ενδιαφέρεται για τα δρώμενα γύρω του και θέλει να ακούσει και να ακουστεί.

 

Ποια η δράση της;

Η οργάνωση αυτή έχει συνεργαστεί με σημαντικούς φορείς όπως το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την Πρεσβεία της Ιαπωνίας, το Εθνικό Κένρο Δημόσιας Διοίκησης, τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας αλλά και σημαντικά του εξωτερικού, όπως το Πανεπιστήμιο της Άγκυρας, κ.ά.

Η δράση της είναι πολύπλευρη καθώς πέρα από τα συνέδρια που διοργανώνει κατά τη διάρκεια του έτους, δίνει την ευκαιρία στα μέλη της να αρθρογραφήσουν στο περιοδικό της «Απο..safiνίσεις», συμμετέχει σε διεθνείς προσομοιώσεις, στις οποίες τα μέλη της συνήθως αποσπούν διακρίσεις, προβαίνει σε ad hoc εκδόσεις και χρόνο με το χρόνο εμπλουτίζει όλο και περισσότερο τις δραστηριότητες της. Οι φίλοι της οργάνωσης αυτής αυξάνονται διαρκώς και η δουλειά της τυγχάνει σημαντικής αναγνώρισης, γεγονός που, μεταξύ άλλων,αποδεικνύεται και από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού βραβείου « Καρλομάγνος», στο παρελθόν. Κορωνίδα των εκδηλώσεων της ωστόσο, αποτελεί ο, έπειτα από 18 συναπτά χρόνια, θεσμός πλέον του Πανελλήνιου Κοινοβουλίου Νέων.

 

Τί είναι το Κοινοβούλιο Νέων;

Το Κοινοβούλιο είναι μία τετραήμερη δράση που διοργανώνεται κάθε χρόνο, την άνοιξη από τη SAFIA. Οι συμμετέχοντες πρέπει να είναι φοιτητές, μέλη της οργάνωσης(υφιστάμενα ή μελλοντικά)και να μην ξεπερνούν το 27^ο έτος της ηλικίας τους. 10 προτείνομενα θέματα ποικίλου ενδιαφέροντος δίνονται στο κοινό με σκοπό να αποτελέσουν τις επιτροπές του Κοινοβουλίου. Το σύνολο των συμμετεχόντων είναι περίπου 100 άτομα και η επιλογή γίνεται κατόπιν αξιολόγησης των αιτήσεων τους. Οι 10 επιτροπές δουλεύουν υπό το συντονισμό ατόμου επιλεγμένου για το σκοπό αυτό. Έπειτα από 3 μέρες συζητήσεων, προβληματισμού,αναθεωρήσεων και γενικής προετοιμασίας η κάθε ομάδα καλείται να παρουσιάσει τα πορίσματα της στην Τελετή Λήξης ενώπιον των υπόλοιπων επιτροπών που θα την υποβάλλουν σε «Κοινοβουλευτικό Έλεγχο». Η επίδοση κάθε ομάδας θα κριθεί μέσα από τη μυστική ψηφοφορία που διεξάγεται στο τέλος κάθε Κοινοβουλίου και αναδεικνύει την καλύτερη παρουσίαση. Με το πέρας του Κοινοβουλίου οι βουλευτές μπορούν να προσθέσουν ακόμη μία δημοσίευση στο βιογραφικό τους καθώς τα πορίσματα τους δημοσιεύονται από την οργάνωση.

Οι φοιτητές μέσα από αυτή τη διαδικασία, εκτός του ότι ειδικεύονται στο ζήτημα το οποίο έχουν επιλέξει, γνωρίζουν άτομα με κοινά ενδιαφέροντα, ακούν διαφορετικές απόψεις, μαθαίνουν να συνεργάζονται υπό την πίεση του χρόνου και των προδιαγραφών που τους επιβάλλει η οργανωτική επιτροπή, γνωρίζουν ενδιαφέρουσες προσωπικότητες μέσα από το θεσμό του «επιστημονικού συμβούλου» που χορηγείται σε κάθε επιτροπή αλλά και οδηγούνται στο να εφεύρουν δημιουργικούς και προτότυπους τρόπους παρουσίασης προκειμένου να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του υπόλοιπου Κοινοβουλευτικού Σώματος.

 

Η εμπειρία ενός Κοινοβουλίου μπορεί να προσδώσει πολλά σε ένα φοιτητή που θέλει να διαθέσει 4 μέρες από το ακαδημαϊκό του έτος για να ζήσει κάτι διαφορετικό και να ενταχθεί σε μία αξιόλογη επιστημονική οικογένεια. Οι αιτήσεις για το φετινό Κοινοβούλιο έχουν ήδη ανοίξει και γίνονται ηλεκτρονικά έως και τις 12 Φεβρουαρίου. Οι ημερομηνίες διεξαγωγής του είναι 20-23 Μαρτίου και η φετινή Τελετή Λήξης θα λάβει χώρα στον κεντρικό αμφιθεατρικό χώρο του Ευγενίδειου Ιδρύματος.Οι θεματικές των επιτροπών καθώς και περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση είναι αναρτημένες στο site της οργάνωσης -http://safia.gr/ -καθώς και στη σελίδα τους στο facebook -https://www.facebook.com/pages/SAFIA-Student-Association-for-International-Affairs/213509295382431-.

 Φυσικά, για όσους θέλουν να γνωρίσουν την οργάνωση από κοντά και να έχουν μία εκτενέστερη συζήτηση με τα μέλη της, κάθε Τρίτη και Παρασκευή από τις 15:00 έως τις 17:00 άτομα της διοίκησης θα βρίσκονται στα γραφεία της οργάνωσης, Αιόλου 42-44, για πληροφορίες τόσο γαι την οργάνωση όσο και για τις μελλοντικές της δράσεις όπως είναι το Κοινοβούλιο αλλά και η συμμετοχή στην  προσομοίωση των Ηνωμένων Εθνών, για την οποία επίσης οι αιτήσεις είναι ανοιχτές.

 

Η Μιχαέλα Περάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών.

Ποια ανάπτυξη χρειαζόμαστε;

Μπορεί το 2013 να ήταν η χρονιά του πρωτογενούς πλεονάσματος και το 2014 να χαρακτηρίζεται ως η χρονιά της εξόδου από την κρίση. Είναι όμως πραγματικά η έξοδος από την κρίση το μέλλον που προδιαγράφεται; Με το χρέος να παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα, την ανεργία να σημειώνει ρεκόρ κάθε μήνα (αν και ο ρυθμός αύξησής της επιβραδύνεται σημαντικά) και τα εισοδήματα να συρρικνώνονται περαιτέρω, πώς μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι η ελληνική οικονομία πέρασε τον δύσκολο «κάβο» και τα καλύτερα είναι μπροστά...;

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, η κατάσταση δεν είναι τελείως «μαύρη». Όπως προαναφέρθηκε, ο ρυθμός αύξησης της ανεργίας μειώνεται και οι προσλήψεις που καταγράφονται είναι περισσότερες από τις απολύσεις. Ο ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ μπορεί να είναι κοντά στο 0% αλλά για πρώτη φορά μετά από 6 συνεχόμενα χρόνια δεν είναι αρνητικός. Επίσης, θετικά μηνύματα λαμβάνονται από το μεγαλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μας, τον τουρισμό και μάλιστα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

Όλα όμως τα παραπάνω αποτελούν σημάδια εξόδου από την κρίση, αλλά δεν σημαίνουν και την περίφημη ανάπτυξη, που θέλει να επικοινωνεί η κυβέρνηση ότι έρχεται. Δυστυχώς, το 2014 μπορεί να είναι η χρονιά όπου τελειώνουν τα μνημόνια, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία και κοινωνία πέρασαν τα δύσκολα. Πολλά από τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας παραμένουν και δεν πρόκειται να λυθούν τουλάχιστον άμεσα. Διαμορφώνεται συνεπώς ένα κλίμα αβεβαιότητας για το ποια θα είναι η επόμενη μέρα.

Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά εργασίας δίνουν ένα δείγμα: χαμηλοί μισθοί, εύκολες απολύσεις, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και κυρίως μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Δυστυχώς, το μέλλον δε δείχνει ευνοϊκό, ακόμα κι αν κάποιος θεωρήσει ότι η ανεργία θα αρχίσει να μειώνεται και αρχίζουν να δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Αυτές οι θέσεις θα απευθύνονται σε πάρα πολλούς και –ανεξαρτήτως προσόντων- θα πληρώνουν πολύ λίγα χρήματα. Μάλιστα, με βάση τη νομοθεσία (όπως αυτή διαμορφώθηκε από το 2010), κάθε νεοπροσλαμβανόμενος είναι «καταδικασμένος» να αμείβεται με αυτά τα λίγα χρήματα για μια ζωή (!). Με άλλα λόγια, είναι καταδικασμένος στη φτώχεια...

Για να βελτιωθούν οι προοπτικές, οι νέες (εννοείται και οι ήδη υπάρχουσες) επιχειρήσεις πρέπει να είναι κερδοφόρες. Η «αλυσίδα» όμως υπαγορεύει ότι το κέρδος θα έρθει από την κατανάλωση. Κι εφόσον η εγχώρια κατανάλωση είναι ανύπαρκτη, τη λύση στο γόρδιο δεσμό θα την δώσουν οι εξαγωγές.

Εδώ όμως η εξίσωση δυσκολεύει. Διαχρονικά, καμία κυβέρνηση δεν έδειξε να διαθέτει (πόσο μάλλον να εφαρμόζει) ένα οργανωμένο αναπτυξιακό σχέδιο. Η παραγωγή βασίστηκε σε αποσπασματικά και πρόχειρα μέτρα και πολιτικές. Γι’ αυτό και το παραγωγικό μας μοντέλο δεν αποδείχθηκε βιώσιμο.

Η δημιουργία συνεπώς ενός εξωστρεφούς παραγωγικού μοντέλου μπορεί να δώσει τη λύση. Και η εξωστρέφεια δεν επιτυγχάνεται με τη μείωση των αμοιβών με σκοπό τη μείωση του κόστους παραγωγής. Η εξωστρέφεια είναι απόρροια δυναμικών και αποφασιστικών μεταρρυθμίσεων, που θα μειώνουν το μη μισθολογικά κόστη και θα προωθούν ποιοτικά και καινοτόμα προϊόντα στις ξένες αγορές. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η ελληνική οικονομία θα καταλήξει με μαθηματικά ακρίβεια στην κατάσταση των περισσότερων βαλκανικών οικονομιών: χαμηλοί μισθοί, χαμηλή παραγωγικότητα, μηδενική ανταγωνιστικότητα. Και ο συνδυασμός αυτός σημαίνει φτώχεια και υπανάπτυξη.

Η επόμενη μέρα της κρίσης δεν θα πρέπει να στηρίζεται απλώς στη δημιουργία θέσεων εργασίας, αγνοώντας την ποιότητά τους. Είναι απαραίτητη η δημιουργία θέσεων εργασίας, οι οποίες θα είναι βιώσιμες ακριβώς επειδή θα είναι βιώσιμη η επιχείρηση στην οποία υπάγονται και όχι επειδή θα εξασφαλίζει το κράτος με δημόσιο χρήμα την ύπαρξή τους. Ο ιδιωτικός τομέας οφείλει να πετάξει τον κρατικοδίαιτο μανδύα που φορούσε επί δεκαετίες. Οφείλει να γίνει εξωστρεφής, να ρισκάρει την σύγκρουση με ξένες αγορές και εν τέλει να «πατήσει» πάνω στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που έχει και να πετύχει.

Οι «ποιοτικές» θέσεις εργασίας θα υπάρξουν μόνο όταν οι αμοιβές ανέλθουν σε επίπεδα που θα εξασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση και ταυτόχρονα θα ανταποκρίνονται στην πραγματική παραγωγικότητα των εργαζομένων. Μόνο τότε θα είναι βιώσιμες. Και όλα αυτά έρχονται με σχέδιο, το οποίο θα τηρείται πιστά, ανεξάρτητα από το ποιος κατέχει την εξουσία.

 

Ο Αλέξανδρος Καρακίτσιος είναι υποψήφιος διδάκτωρ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κίνηση Νέων Πολιτών

Τα υψηλά επίπεδα στα οποία έχει φτάσει η επίσημη ανεργία και πολύ περισσότερο στους νέους, έχει προκαλέσει ένα κύμα απογοήτευσης ή ακόμη και κατάθλιψης. Όλα πλέον σε αυτή την χώρα υπολειτουργούν και με την πάροδο του χρόνου δεν βλέπουμε να πλησιάζουμε στο ‘’τέλος του τούνελ’’ όπως είχαν υποσχεθεί στον ελληνικό λαό οι ‘’εθνοσωτήρες’’. Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι τα κακέκτυπα της μεταπολίτευσης αλλά οι νέοι άνθρωποι που δείχνουν απρόθυμοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να ελέγξουν την μοίρα τους, το μέλλον τους. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να λάβει χώρα μια επανάσταση γενικά και αόριστα, όπως επιθυμεί να την αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει οιοσδήποτε, εκμεταλλευόμενος πολλές φορές τις συγκυρίες και τον κοινωνικό αναβρασμό.

Η συμμετοχή και μόνο της νέα γενιάς στα πολιτικά δρώμενα είναι μια επανάσταση, κάνοντας αισθητή την παρουσία της με κάθε θεμιτό μέσο. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τις νέες και τους νέους που επιθυμούν να αναλάβουν ενεργό συμμετοχή είναι οι εκλογές για την τοπική (‘’αυτό’’-)διοίκηση. Εκεί που πραγματικά μπορεί να γίνει η πολυσυζητημένη Αλλαγή . Η Αλλαγή είναι προφανές πως δεν πρόκειται να έρθει από τα ‘’πάνω’’ αλλά από τα ‘’κάτω’’ και ο Δήμος( με την έννοια της τοπικής διοίκησης) είναι το βήμα του Λαού. Δεν έχει σημασία το πόσο μεγάλη απήχηση θα έχει στο ευρύ κοινό, καθώς το ουσιώδες είναι να γίνει μια αρχή. Η συμμετοχή της νεολαίας στα κοινά είναι αναγκαία και ,μάλιστα, πρέπει να ξεκινήσει σε τοπικό επίπεδο, εκεί όπου θα  είναι εφικτό να καλλιεργηθεί ο τοπικισμός και να υπάρξει αλλαγή συσχετισμών, ‘’σπάζοντας’’ την όποια ‘’κομματική γραμμή’’. Αν οι νέοι κρατήσουν απόσταση από την κομματοσαπίλα και κατέλθουν σε εκλογική αναμέτρηση ως μονάδες και όχι ως κομματικά φερέφωνα, τότε ίσως μπορέσουμε να πούμε πως τίποτα δεν χάθηκε.

Όσον αφορά την δυσπιστία ως προς το νεαρό της ηλικίας, η απάντηση που μπορεί να δοθεί, είναι πως αν δεν μπορούν οι νέοι επιστήμονες-χειρώνακτες-αγρότες που βιώνουν την ταπείνωση και την ανεργία, ενώ παράλληλα επιθυμούν να βάλλουν τις βάσεις για ένα νέο ολοκληρωμένο κράτος, έτσι ώστε να μην υπάρξει άλλη χαμένη γενιά (όπως η δική μας), να αναλάβουν τα ηνία της τοπικής διοίκησης τότε ποιος μπορεί; Μήπως οι ‘’έμπειροι’’ που μας οδήγησαν στη καταστροφή είναι καλύτεροι; Οι πράξεις τους δείχνουν ολοφάνερα την ανικανότητα τους να κάνουν το οτιδήποτε θετικό για τον τόπο τους. Ως νέοι έχουμε την υποχρέωση να συμμετέχουμε, να είμαστε ενεργοί και να εξοστρακίσουμε τα απομεινάρια του παρελθόντος, έστω ,για αρχή, από την τοπική διοίκηση.

Ο Αναστάσιος Παππάς είναι Φοιτητής Αρχαιολογίας.

   

Το τέλος των κομμάτων - Η επανεκκίνηση του Πολίτη

Η οικονομική κρίση και η είσοδος της Ελλάδας στον ελεγκτικό μηχανισμό στήριξης, σηματοδότησαν την αρχή του τέλους για τον ιστορικό κύκλο της Μεταπολίτευσης. Αυτή η διαδικασία ταυτίζεται με το τέλος των μεταπολιτευτικών κομμάτων και τη σταδιακή απόσυρση του ένοχου (α-)πολιτικού προσωπικού της χώρας. Η αιτία είναι ότι τα κόμματα φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη κατάσταση της χώρας, χωρίς όμως οι πολίτες να είναι άμοιροι ευθυνών. Η γιγάντωση των κομμάτων προήλθε από πολίτες, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης είχαν μια λανθασμένη θεώρηση για τη πολιτική. Αυτή η διαστρέβλωση της πολιτικής και η ταύτιση της με τη διοίκηση, οφείλονται λοιπόν σε μία λανθασμένη πολιτική παιδεία.

Η πολιτική παιδεία περιορίσθηκε σε αδιάφορα μαθήματα κατά τη διάρκεια της σχολικής περιόδου, σε κομματικές παρατάξεις στα πλαίσια του πανεπιστημίου, σε κομματικές οργανώσεις στο χώρο εργασίας και στον πολιτικό αναλφαβητισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τα κόμματα συνεπώς μονοπώλησαν τον δημόσιο λόγο στη χώρα, τροφοδοτώντας τη κοινωνία με ένα αναχρονιστικό σύστημα Παιδείας και δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες για την επικράτηση του όρου πολίτης-οπαδός. Οι Έλληνες πολίτες έμειναν ‘’ανοχύρωτοι’’  πίσω από ιδεολογίες, συνήθως εισαγόμενες από το εξωτερικό, κυνηγώντας τον αυτοπροσδιορισμό μέσα από μια ιδεολογική και κομματική ‘’ταμπέλα’’. Συνεπώς, ο πολίτης-οπαδός οδήγησε στον πολίτη-πελάτη, μένοντας με την εντύπωση πως τα προβλήματα και το μέλλον της χώρας κλείνουν με τον εκλογικό κύκλο, πετώντας έναν φάκελο σε ένα κουτί ανά τέσσερα χρόνια.

Η επανεκκίνηση της χώρας απαιτεί ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ των πολιτών. Η Ελλάδα έχει άμεση ανάγκη από ένα νέο σχέδιο, από μια νέα προοπτική και αυτή θα έρθει μόνο από μία νέα ανάλυση. Αυτή την ανάλυση για το ‘’ποιοι είμαστε’’ και ‘’πού πάμε’’ στα πλαίσια της ιστορίας, μπορούν να τη κάνουν μόνο οι πολίτες της χώρας. Το νέο συμβόλαιο για μια διαφορετική πορεία για την Ελλάδα, απαιτεί όμως και ‘’νέους’’ πολίτες. Η απαίτηση λοιπόν για αλλαγή της κατάστασης ταυτίζεται με μια νέα πολιτική παιδεία, πέρα από ιδεολογίες και ιδεολογήματα, μακριά από τα ψευτοδιλήμματα του παρελθόντος.

Ο ερχομός μιας ολόκληρης γενιάς στο προσκήνιο, μιας γενιάς που βίωσε με τελείως διαφορετικό τρόπο τα χρόνια της κρίσης, μιας γενιάς που επικοινωνεί μέσα από το διαδίκτυο, μιας γενιάς που έχει μια τελείως διαφορετική θεώρηση για τον κόσμο, θα αποτελέσει στον νέο ιστορικό κύκλο τη κινητήρια δύναμη για την επανεκκίνηση της χώρας. Όταν αυτή η γενιά θα απαιτήσει τον διαχωρισμό της πολιτικής από τη διοίκηση και όταν θα απαιτήσει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης για τη χώρα, τότε θα σηματοδοτηθεί και η επανεκκίνηση για την Ελλάδα . Για να σταθεί αυτή η γενιά στο ύψος αυτής της πρόκλησης απαιτείται πέρα από έναν αναβαθμισμένο δημόσιο λόγο και μια νέα πολιτική παιδεία για να τον υποστηρίξει. Μια νέα παιδεία, μια νέα κριτική, με νέους πολίτες.

 

Ο Νίκος Νικήτογλου είναι Διεθνολόγος, απόφοιτος του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου και του μεταπτυχιακού προγράμματος Διεθνών Σχέσεων του Brunel University of London.